Toen was er dus ineens COVID-19 en niemand wist er alles van. Het was besmettelijk en -better safe than sorry- geen maatregel werd geschuwd. Uit elkaars buurt blijven, elkaar niet aanraken (die ellebogen, weet je nog) en het liefst zelfs niks aanraken.
Ik waakte er voor het knopje voor de fietsersoversteek in te drukken, of mocht het dan zo, dan deed ik verder niks meer met die vinger (behalve gratis nog meer van die knoppen drukken) totdat die gewassen was.
Een oplossingsgericht individu ontwierp dit ding, om waarschijnlijker zonder besmettingsgevaar deuren te kunnen blijven openen. Het ontwerp werd ter eigen 3d-printing beschikbaar gesteld.
Het illustreert de onwetendheid van toen, de paniek en de drang van mensen om iets te dóen.
Het bleek overbodig: het virus heeft zich in één gedocumenteerd geval via de hand overgedragen, las ik in de analyses achteraf. Afstand houden en verdunning door ventilatie waren volgens mijn uiteindelijk onze redding, naast de vaccinaties uiteraard.
