Waar moet je toch beginnen, verzucht ik. Al jaren stapelen de problemen die onze overheid veroorzaakt zich op, welke geduldig jaarlijks worden gerapporteerd door de instanties die dat gelukkig nauwlettend in de gaten houden.
Vervolgens gebeurt daar niks mee.
Het voorlopige toppunt is het plan om externe partijen in te huren voor het herstellen van de schade die door (o.a.) het toeslagenfiasco is veroorzaakt. Ons overheidsapparaat, zowat de grootste organisatie van het land en in principe in staat om alles -ongeveer democratisch- zo te regelen dat het goed kan gaan, is prima in staat om jarenlang zeer nauwgezet ellende te veroorzaken, maar oplossen: dat lukt ondanks enorme vrijgemaakte bedragen, niet, integendeel. En -voorspel ik- ook met de inzet van externen niet.
Het is dat ik er te veel fatsoen voor heb, anders zou ik de verleiding hebben me als externe in te laten schakelen en zo risicoloos jarenlang bezig te zijn met deze puinhoop, en dan niet eens per se het herstel daarvan.
Ik zie twee opties, het moet rigoureus want zo gaan we er niet komen. Met keuzes voor het algemeen belang, waaronder ons klimaat, al heb ik met lede ogen het idee dat we die boot intussen al wel gemist hebben en we, dan maar zonder politieke keuzes, overgeleverd raken aan de effecten van onze almaar mens-vijandiger wordende planeet.
Eén is onze vertegenwoordiging overgeven aan mensen met historisch besef en oog voor de lange termijn, met een visie in feite. Die wel begrijpen hoe belangrijk opgebouwde structuren zijn, waarom die er zijn en hoe die aangepast zouden moeten worden aan de huidige tijd, om te voorkomen dat, nou ja, precies dat wat er nu gebeurt, met absolute minachting voor “de instituten” die niet alleen lastig zijn. Mensen als Pieter Omtzigt, en daar moeten er toch een paar meer van zijn.
De andere optie is een ander model, waarmee je de overheidsinvloed aanzienlijk terugschroeft, bijvoorbeeld met een basisinkomen. Het was al een aannemelijk model, maar als de de fiasco’s, overschrijdingen en herstelperikelen ook meegeteld kunnen worden, zou het zomaar eens een no-brainer kunnen zijn.
Niet te lang mee wachten, is mijn advies. Maar ze luisteren toch niet.