HENGELO – Vrij toevallig las ik over een uitvoering erg dicht bij huis, en vandaag. Een minimum aan muzikale skills is vereist om Bach uit te voeren, dus een buil kan nauwelijks worden gevallen. Ja, of het zouden de houten kerkbankjes moeten zijn, die we zo goed kennen van de diverse uitvaarten. Maar een Matthäus Passion in een kerk laten we niet lopen. De TCOV met het Nederlands Begeleidingsorkest en een rijtje serieuze solisten. Er waren nog kaarten.
De kerk was al goed gevuld toen ik binnenkwam, en waar normaliter een eenling altijd wel een toffe plek kan opvullen was dat nu ijdele hoop. Het gros van de plaatsen was vergeven aan -gereserveerd- genodigden zoals onze burgemeester en de wethouder van cultuur, en allerhande andere groeperingen; het leek Naarden wel. Een plekje aan de linkerzijde dus, met redelijk zicht nog wel. Ik had -met camera en statief- best een plek op het balkon willen hebben.
Het was een 3-uur uitvoering met een welkome koffiepauze tussen de 2 delen. De akoestiek van onze Lieve Vrouwenkerk is soms grappig en het duurde tot de alt van Du lieber Heiland du tot het volume van de solisten los kwam. Het orkest was prima en als je kritisch zou moeten zijn, kun je het hebben over een iets ontstemde viool en enkel koordames die moeite hadden met het bereik; in de hoogte was het niet altijd even fraai. Grappig is dat applaus juist gortdroog klinkt, maar da’s eigenlijk ook klappen in de kerk.
Ik moest ook constateren dat de uitvoeringen van De Leeuw, Koopman, Herreweghe, Jacobs enz. wel heel erg perfect zijn, en dat het niet eerlijk is deze wereldtop te vergelijken. Het koor was een stuk minder strak, wat pas opvalt als het dat niet is. De galm van de kerk maakte er een -vanaf mijn positie- onverstaanbare brei van, maar omdat ik de strekking van het verhaal wel ken, stoorde ik me daar niet aan. Het bandje klonk daarentegen weer prima in deze ambiance, en daar miste ik af en toe -vanaf mijn positie- wat energie en overtuiging, bijvoorbeeld in Komm, süsses Kreuz. Irritanter was de amateurfilmer achter me, die deze aria, het hoogtepunt van duizend jaar muziek, fijn verstoorde door te filmen met de “flits” aan -totaal zinloos maar wel storend.
Qua zit duurde het -ook door een aantal langzamere maar wel mooie ariae- net een kwartier te lang voor de kerkbankjes, maar we pikten hem toch wel mooi weer mee!
