ENSCHEDE – De eerste LP die nooit kwam had deze hoesfoto kunnen krijgen. We hadden genoeg nummers, die deels nog zijn uitgebracht op de bonus-CD van Cut the crap! maar terugkijkend zou je moeten zeggen dat we vooral een liveband waren. Luisteren, ouwehoeren, kijken, biertje erbij en vooral niet terugluisteren.
We namen ooit wel een democassette op. Dat wil zeggen: 2 stekkers in het mengpaneel, rec+play en draaien. Meer mogelijkheden hadden we niet. Tegenwoordig zou je een 24-sporenmix op je telefoon maken, maar goed, dat kon dus niet. En het ging om de muziek en niet het geluid, natuurlijk. Oppoetsen voor marketingdoeleinden: dacht het niet. We typten nog wel een hoesje.
Grote Prijs!
We stuurden de cassette in 1988 naar die Nederlandse popwedstrijd, waar ik door de tegenwoordige overdaad aan talentenjachten even niet op kan komen. Iets met de Popprijs of zo. Ah nee: De Grote Prijs van Nederland! Tot eigen verbazing werden we uitgenodigd en ontvingen we de formulieren waarop we -als een situatieschets op een schadeformulier- aan konden geven waar alles op het podium opgesteld moest worden , aanwijzingen voor de zaalmix enz. Professioneel, we stonden eigenlijk altijd gewoon waar er plaats was, en de drummer een beetje achterin graag. We kregen meen ik 20 minuten speeltijd. Wacht, heb ik die papieren niet nog ergens op zolder? Jazeker!
Een week na de uitverkoring volgde een telefoontje van de organisatie: het bleek een jammerlijk vergissing…
Er was nóg een band met dezelfde naam, en díe mocht meedingen. Die woonden ook ergens in het zuiden, wat de keuze voor De Effenaar ook beter te begrijpen maakte. Een opluchting, al begonnen we er zelf al een beetje in te geloven. Het loste het probleem van de waarborgsom van fl. 100,- meteen op.
Ik meen dat I’ve got the bullets met Frederique Spigt dat jaar won, maar dat kan ook het daar daarvoor zijn geweest. Totaal andere koek, tikkeltje professioneler, we hadden daar in feite niks te zoeken.
We zijn de garagerock nooit verder ontstegen dan in die week.
Topnotering
De LP die we nooit maakte noemden we trouwens Hands up zie ik bladerend door de bandadministratie, en kwam in 1987 uit het niets op 1 binnen in de Radio Drienerlo Top-100, net boven Peter Gabriel. De kwetsbaarheid van het publieksstemmen is aan wel meer noteringen te herkennen :-). Hoe dichter de nummer 1 naderde, hoe dringender de oproep van de campusomroep -bladerend door de stemformulieren- aan de luisteraars om een exemplaar van de nummer 1 naar de studio te brengen. Ik meen dat er uiteindelijk als met kiespijn gelachen werd, wij zelf lagen onbedaarlijk dubbel.
Een ander exemplaar van de cassette, in een oplage van liefst 10 stuks (fl. 39,90), gaf ik aan Hans Dulfer, die wilde dat wel beluisteren. Ook nooit meer wat van gehoord. Ook terecht.
Inkomsten
We deden het voor de lol, moet ik zeggen. Om een idee van die lol te geven een inkijkje in de administratie rond ons eerste optreden in de stad Enschede, stamkroeg ’t Pumpke, bandjesavond denk ik, zoals dat toen elke maand was.
Vrijdagavond 23 mei 1986. De administratie maakt melding van een ontvangen voorschot van fl. 300,- voor het optreden, ongetwijfeld zonder belasting in ogenschouw genomen uitgekeerd. Daarvoor konden we de apparatuur bij Culturele Zaken van de TH huren: synthesizer, versterkers, drumstel, microfoons, statieven, kabels en ik denk dat we het mengpaneel en de zanginstallatie leenden, maar totaal inclusief verzekering (2,5% van fl. 15.000) kostte dat fl. 172,50. Dan de reiskosten (busje, brandstof, treinkosten om de bus thuis op te halen) nog fl. 85,78 en dan nog wat voor promotie (affiches, fl 9,45) en wat telefoontikken (fl. 3,15).
Waarmee de winst van ons eerste optreden uitkwam op fl. 29,12..
…ware het niet dat bleek dat we er ten onrechte van uit waren gegaan dat “de band” vrij drinken had. Het afrekenen van het kaartje aan het eind van de avond (“jij ook iets drinken?”) kostte iets van fl. 100, maar ja, dat was privé en dus niet meer in de administratie terug te vinden.
Uitbater Henk vond het allemaal wel leuk, die andere doelgroep, en ik denk dat die avond vooral een gunst en experiment was, en dat het hem meeviel.
Weer wat geleerd.
Een week later stonden we in de Pimpelaar (fl. 350, we leerden snel). We dronken die avond zelf wat minder uitbundig en speelden iets minder hard. We hadden nóg minder ruimte.
En zo speelden we in Enschede verder nog in de Pijp (fl. 350), bij Booms’ café twee keer (fl.200/fl.250) en bij Moskito (fl. 400). Tjonge, dát waren nog eens tijden!
We investeerden in een stemapparaat voor de snaarinstrumenten, waarbij de drummer uiteraard gecompenseerd werd met een uitkering in contanten. In januari 1987 doekten we de boel op, juist voor de grote doorbraak.
