Mei 2015, Schiphol, de allereerste serieuzere internationale stappen begonnen met een levendige discussie met Imad, uit Frankrijk, vergezeld door Hervé en Yves. De twee Nederlandse Peters -een kop groter- leggen uit hoe wij zijn gekomen waar we zijn, en er is veel herkenning en begrip, denken we allebei. Heel anders dan de gesprekken met de Duitsers, die minder moeite deden om alles te begrijpen en dat liefst maar overslaan. Inmiddels had ik geleerd dat je, nationaal laat staan internationaal, sowieso de eerste paar gesprekken elkaar wel denkt te begrijpen, maar dat zeker niet doet. Verhalen worden iets te gretig vertaald naar vergelijkbare eigen ervaringen, die slechts toevallig overeen zouden komen. Al itererend komen we nader.
Ik zag dus veel herkenning bij deze ondernemer, maar ook zeker genoeg onbegrepen verschillen. Imad is altijd scheutig met adviezen, maar geleidelijk kwam er toch ook meer erkenning en vertrouwen. Door nooit teleur te stellen en altijd te leveren was er respect, hoewel succes meestal onterecht wordt verward met gemak en verlokt tot meer. Het is allemaal gemakkelijker als je weet wat je vindt en wilt, dan verlies je de minste zinloze energie, en hou je dus maximaal renderende energie over, waarmee succes geboekt kan worden.
Met Imad grapten we over de 10 million dollar company die binnen handbereik zou zijn, makkie. Althans: ik grapte en hij nam het serieus. Inmiddels weten wij ook dat daar meer dan een product voor nodig is, en gaat hij dat in elk geval niet meer met ons meemaken. Hij nam vandaag alvast afscheid van de organisatie, overbodig geworden in de geheel vernieuwde opzet.
Je kunt veel van hem zeggen, maar hij was in elk geval ook een welkom contragewicht in de overwegend Duitse management board.
De foto was een mooie markering van een nieuwe tijd, en kon dankzij een net geïntroduceerde Apple Watch als afstandsbediening gemaakt worden.