Ik vind eigenlijk al die platen van Joe Jackson uit die tijd hartstikke goed: Night and Day, Body and Soul en Big World. Het concert van die laatste plaat bezocht ik live in de Rijnhal in Arnhem, supergoed ook. Met Look Sharp!, Beat Crazy en I’m the Man heb ik wat minder.
Day and Night is typisch jaren 80, veel keyboards waar we eigenlijk niet zo van zijn. De LP heeft twee kanten, een dag- en een nachtkant, is erg toegankelijk. Enfin, je snapt het wel. Body and Soul ligt eigenlijk dichter bij me, extra ingeprent door de CD-luistersessie op de zelfbouwspeakers van flatgenoot Rene die wekelijks CD’s ontving voor CD-uitleen Drienerlo. Hoe je het intro van Heart of Ice knetterhard kon zetten zonder ruis of rumble. Hoe de toms van The Verdict binnen knalden. Big world is geweldig live opgenomen, met We can’t live together als een van mijn hoogtepunten.
De hoes van Night and Day is niet minder dan geweldig, met de klare lijn die doet denken aan Joost Swarte, die het overigens niet is: deze fantastische hoes is van Philip Burke (known for his vivid portraits that appeared in the pages of Rolling Stone magazine for almost a decade).
