LOS ANGELES – Lee Sklar was een van mijn opgroeiende-jeugd helden omdat hij bas speelde op al die platen die ik leuk vond, van James Taylor en Jackson Browne vooral, en dat hij ook echt kon spelen kon je op de platen van The Section horen. Ik snap best dat je niet op iedere plaat waar je je eigen naam niet op de hoes staat helemaal los kan gaan en dat meestal bescheidenheid past als je gevraagd wordt een baspartijtje in te spelen. Lee maakte een tijd deel uit van de wrecking crew. Ik was bij voorbaat teleurgesteld als de bass werd bediend door jongens als Bob Glaub, Tim Drummond of Kenny Edwards. Hetzelfde gold voor Russ Kunkel.
Lee is nu 73. Lee is een YouTube-kanaal begonnen toen hij na de corona-uitbraken praktisch werkloos werd, want Lee is nog steeds een veelgevraagde studiomuzikant. Lee is te horen op ca 2.600 platen. Zesentwintighonderd. Hij had bedacht dat het voor de wereld wel leuk zou kunnen zijn om iets te spelen en vertellen uit zijn muzikale belevenissen sinds eind jaren 60.
Het is niet allemaal even boeiend, maar inmiddels heeft hij 132.000 vaste volgers en plaatst hij elke dag een verhaaltje en meestal een liedje, met het digitaal amateurisme dat je verwacht van een 73-jarige: met een iPhone op de logeerkamer. Het maakt hem niet zo veel uit, het gaat hem om het delen van de verhalen.
Hij toerde de laatste decennia vooral met Phil Collins en Toto, en Judith Owen, maar speelde dus op onwaarschijnlijk veel platen en producties, waaronder zowat elke jingle of TV-tune uit de jaren 80 (Hill Street Blues, A-Team, MagnumP.I enzo) en weet leuk te vertellen over waar en wanneer en met wie.
Maar wat maakt die man nou zo goed? Na een aantal dagen bekruipt je het gevoel dat het allemaal wel heel erg simpel en braaf is, niks bijzonders eigenlijk. En dat is het precies, er is precies niks mis mee. In de reacties lees ik hier en ook bij een aantal andere muzikanten (Abe Laboriel Jr.) dat het zo verschrikkelijk in de “pocket” is. Ik had daar nog nooit van gehoord, echt nooit, maar ineens is het overal. Ik vertaal het voor mezelf als precies goed, qua timing, onopvallend goed, je hoort het juist wanneer het niet zo is. Als je op die manier speelt kun je zelfs na 40-50 jaar nog naar een nummer luisteren zonder irritatie of verveling.
Nu ik een reeks video’s heb gezien begin ik zijn stijl zowaar te herkennen, ondanks dat het zo algemeen en in de pocket is. Het geluid en de vingerzetting, je hoort het in alles van de jaren zeventig sowieso. Diana Ross, BeeGees, David Bowie, Barbara Streisand
Voor wie niet alles terug wil luisteren een korte samenvatting:
- Lee is dienstbaar, hij speelt wat bij het liedje past zonder op te vallen of te storen, da’s de bedoeling.
- Als studiomuzikant bedenk je de baspartij bij een nummer meestal vanuit het niets, de rest hoeft het alleen maar na te spelen. Dat is een hele andere vaardigheid. Lee zegt dat het in de meeste gevallen de eerste of tweede take was die op de plaat kwam. Bassisten die het zelf wilden doen kwamen soms toch terug om even een partij te laten doen. Niet zelden dubte Lee partijen van anderen over om ze alsnog fatsoenlijk op de plaat te krijgen, zonder dat de oorspronkelijke bassist daar van af wist. Ooit kreeg zelfs een bassist een feature in Bass Player magazine voor een partij die Lee speelde.
- Lee is namelijk zo professioneel dat hij zonder flauwekul heel constant speelt, de technicus kan gerust van de knoppen afblijven, de bas gaat vrij kaal het paneel in. Als tijd geld is, is dat erg handig.
- “I never play the same part once”.
- Hij kent 6 decennia aan legendarische muzikanten en producers persoonlijk.
- Zijn markante baard is een briljant marketinghulpmiddel in een wereld van tientallen goede bassisten.
- Lee heeft een producer-switch op zijn bas, voor als een eigenzinnige producer vraagt om wat meer van het een of ander. Die knop doet niks, maar moet opvallend omgezet worden.
- Van zijn linkerhand zijn twee vingers behoorlijk beperkt, eigenlijk doen vooral de wijsvinger de pink het normaal. Maakt niet uit.
- Bassist bij JT is moeilijk om James in zijn gitaarpartijen in feite de baspartij al heeft opgenomen. Je moet dus wat anders verzinnen.
Lee vindt ook iedereen die de pandemie niet serieus neemt dom.