Dankzij de heldere uitleg van Julian Baird kon ik direct aan de slag met de focus-shifting feature, bedoeld om een oneindige scherptediepte te krijgen. Een “shallow depth of field” is vaak best artistiek en op smartphones noemen ze het de portretmodus, waarbij de achtergrond kunstmatig wordt geblurd om het onderwerp “los te laten komen” van de achtergrond. Maar bij foto’s zonder een enkel centraal onderwerp wil je eigenlijk stiekem best dat alles scherp is. Dan heb je een groot diafragma nodig, dus veel licht of hoge ISO, en dan nog is het wel oké. Met focus shifting en focus stacking maak je een reeks foto’s met een verschuivend (shifting) scherpstelpunt, die je vervolgens gaat stapelen (stacking) waarbij je van iedere foto het scherpe gebied gebruikt. Dat is pittig, maar dat kan Photoshop (en een aantal andere tools) wel behoorlijk uitrekenen.
Dit zou normaal gesproken de foto zijn: het sintnicolaasstapeltje van de zoon en de engelen zijn het logische onderwerp van deze op zichzelf verder niet zo boeiende foto.
Ik maakte vervolgens 16 foto’s, met focuspunt van de bankleuning tot oneindig, automatisch, met een stapgrootte 8, da’s gewoon een paar keer proberen. De eerste foto is op het punt waarop ik scherp stelde, de een na laatste focust op de muur in de keuken. Nummer 16 gaat daaraan voorbij en is niet nodig, en ook in het middengebied zitten een paar foto’s met een focuspunt op iets luchtledigs, dat er niet is, en die heb je in feite ook niet nodig.
Na het stapelen in Photoshop is dit het resultaat, wow! Hierbij mag je opmerken dat er een randje is weggesneden, omdat Photoshop voor het alignen van de lagen wat moet sjoemelen (het veranderen van het scherpstelpunt heeft ook een effect op de kromming), wat je aan de randen kunt zien, afhankelijk van wat er op de foto staat lijkt me.
Ik heb me -langer geleden- vaak afgevraagd waarom er ondanks alles toch zo veel verschil is tussen een (mijn) amateurfoto’s en die van een professional, en als je naar dit resultaat kijkt zie je op zichzelf niks bijzonders, maar snap je wel dat dit niet zomaar uit je camera rolt. En dan laat ik hier nog alles automatisch doen, waarbij ik de artefacten (zie ik daar nog een gloed van de bank) gewoon negeer.
Ook grappig: ik kan dus ook vierkante foto’s maken, van 5504 x 5504 (37MB). Misschien kon ik dat al met de D750,
Op ware grootte (1600×1600) zijn dit nog twee uitgeknipte details. Geinig toch?!
Punten voor nader onderzoek: werkt dit ook voor macro of is de vertekening daarvoor te groot, en zou je dit ook voor familieportretten kunnen gebruiken of het het daarvoor te traag?