In een flits herken ik het beeld, de sfeer, de hoek, de compositie. Klik. En ik weet ongezien dat het voor mij de foto van de dag wordt. De oerdegelijke gereformeerd geplooide rok met zwarte kousen en paardenstaart, de gedistingeerde en keurige rijzige man, altijd rustig, bedachtzaam en genuanceerd. Gehoorzaam aan wat er verwacht wordt. En dan een zich aan een vogel(..) overgevend naakt van Corneille waar de vrouw naar kijkt. Wat ziet ze, wat herkent ze, ik zie belangstelling, jaloezie, wat opwinding zelfs, lust. Weemoed, een overpeinzing van het gevolgde leven en hoe het ook had gekund, achteraf.
Ze staan náást het schilderij. Afgeschermd, onzichtbaar. Mocht iemand je zien -en alle camera’s zien je- dan bekijk je natuurlijk alle werken gelijk. Alsof je het vergelijkt met het andere werk: is het dezelfde vogel, hetzelfde rood? welke is mooier? waarom? Gôh.
Precies zoals ik het zelf doe, maar dan bekijk ik de bezoekers er ook nog bij.
Merk op: dit is een observatie, geen waardeoordeel.