Life 3.0 van Max Tegmark, een taai boek over kunstmatige intelligentie “dat zorgt dat je erover mee kunt praten”. De prettigste constatering tot dusver is dat de zeergeleerden het er niet over eens zijn. Van de complete ontkenning van enig nuttig effect tot het op korte termijn compleet op zijn kop zetten van de wereld as we know it. Ook zij die heel stellig iets beweren wéten het dus niet. Ik hou het zelf maar op nog onvoorziene potentie, en ik krijg langzamerhand ook weer wat hoop terug dat we ons ook nog blijven baseren op wat we zelf in de afgelopen decennia opgebouwd hebben. Ik hoopte dat dat het antwoord van de scheidend vice voorzitter van de Raad van State Piet Hein Donner zou zijn op de suggestie dat hij een romanticus zou zijn, en verhip:
Nee, maar je moet oude sloffen niet weggooien voordat je betere nieuwe heb. We zijn te vaak geneigd in een drift om te vernieuwen dat we allerlei dingen die goed werken minder goed gaan laten werken omdat we ze moderniseren.
Piet Hein Donner
Dat zie ik her en der om me heen, op zijn minst ook in de “innovatieve” beeldvorming: de neiging om dingen rigoureus te veranderen zodat je opnieuw kunt bouwen en ontwikkelen in plaats van door te bouwen -met inachtneming van de laatste ontwikkelingen- tot aan de 90-100%. Het is op 70% van het resultaat verleidelijk om weer op 0 te beginnen omdat die eerste stukken het snelst gaan, maar de werkelijke uitdaging en onderscheidingsvermogen zit in het realiseren van die laatste procenten, dat brengt de echte vooruitgang en innovatie.
Good to Great, zou Jim Collins zeggen.