Het zijn zware dagen, en dan valt het voor ons zelf op zich nog mee ook. Goed, je wordt nu dan echt vijftig, maar so what? Nee, het is het verdriet van anderen dat ons bezig houdt, en soms verschijnt heel even de rationele vraag wie daar nou eigenlijk precies mee geholpen is. Maar het behoort tot de universele tijdloze zaken van het leven, ironisch genoeg is dat ook de dood.
Het is wel fijn om daar over te schrijven, ik vind het dubieus dat op persoonlijke titel met namen en toenamen te doen, dat doen we dus maar niet. Zou ik het zelf erg vinden? Waarschijnlijk niet.
Goed, we hadden dus drie weken geleden die hele aardige oom Jop die in de ogenschijnlijk gelukkige en actieve herfst van zijn leven plotseling dood was, waarbij achteraf ook nog vastgesteld is dat dat niet zo had hoeven zijn als de arts de duidelijke symptomen wel goed had ingeschat. Een pittige operatie en het had nog jaren verder gekund. Wat moet je hier mee, zeg het maar, het is gebeurd.
Dan is er de lieve en wijze Sien die op een eerbiedwaardige leeftijd de strijd tegen de vrij plotse kanker en de rest aan het verliezen is. Waarbij onze welvaartsstaat deze alleenstaande vrouw daags na de hevige en riskante operatie de boodschap geeft dat ze inclusief de hevige pijnen opgehaald moet worden: mevrouw moet gewoon naar huis. In het zojuist opgeleverde splinternieuwe en peperdure veel te luxe Enschedese ziekenhuis dat in de eerste week van januari (in verband met de feelgood opening het bericht natuurlijk even uitgesteld) al een miljoenentekort en ontslagen voor het lopende jaar aankondigt zegt de arts daarbij nog dat hij daar ook niet achter staat maar dat dat toch moet. Regels, beleid, verzekeraars, zeg het maar. Ik zou massaal een andere werklocatie gaan zoeken. Anyway, na wat omzwervingen uiteindelijk toch thuisgekomen wordt alles nu in gereedheid gebracht voor Het Eind dat nu snel nadert.
En dan de 15-jarige gedreven D natuurlijk. De klap van het desastreuze ongeluk van een week geleden dreunt nog hevig na. Was het op 1 januari nog de wens dat het komende jaar wat minder ellende zou bezorgen, is dat na een paar weken al totaal mislukt. Na het besef dat het meedogenloos definitief is moet je verder en de avondwake was gegeven de omstandigheden een prachtig gebeurtenis. Hier gaat ook weer om diepe emoties, klasgenoten die elkaar in de gaten houden en bij de telkens weer opkomende tranen een arm om elkaar heen slaan, verbonden door gezamenlijk verdriet. De haast onmogelijke taak van het gezin om iets te zeggen om de noodlottige gebeurtenis weer geleidelijk bij te draaien tot een gegeven waar je mee verder moet. Zonder je jonge broertje, je lieve vriendje, je bloedeigen kind. Ongelooflijk knap.
Over het andere zwaargewonde slachtoffer wordt niet veel gesproken, maar ook daar speelt zich ongetwijfeld in alle hevigheid veel drama af.
Het gebeurt dag in dag uit, en het is voor ons fijn dat het meestal verder weg is, maar natuurlijk kent iedere dood zo’n individueel verhaal. Dat de dood hoort bij het leven is een feit en lijkt een cliché, maar het helpt je gedachten bij te draaien naar het fijne dat er daarvoor allemaal gebeurd is. Het is zo, het is verdrietig, en daar gaat-ie weer. Verder, en vanaf nu dan desondanks nóg meer genieten van het alledaagse dat er nog wel is.