De muziek van (Frank) Zappa is niet eenvoudig en toegankelijk zeggen ze doorgaans, toch kostte het Dweezil en zijn band weer geen zichtbare moeite, klonk het soepel en kon een groot deel van de uitverkochte zaal de nummers zonder problemen meedeinen en playbacken. Alles went, als je de nummers maar vaak genoeg hebt gehoord worden ze vanzelf vertrouwd. We hebben inmiddels wel gekkere dingen gehoord en een beetje jazzband draait zijn hand er niet meer voor om. De anekdotes van nummers die maar door een handjevol muzikanten in de wereld gespeeld zouden kunnen worden geloof ik niet meer. Mannen boven de 50 waren zo op het oog in meerderheid vertegenwoordigd in het publiek.
De pose van Dweezil als frontman lijkt schaapachtig en ongemakkelijk, vooral door de minzame glimlach op zijn gezicht. Aan gitaarskills ontbreekt het hem niet, bij vlagen zag ik zijn vader staan. Van de rest van de band verdient vooral Ryan Brown een eervolle vermelding voor het tweeënhalf uur onafgebroken lekker drummen, topsport.
Als relikwie reist Franks oorspronkelijke custom-made mengtafel met de tour mee, waar je even naar mag kijken terwijl je je inbeeldt hoe hij daar uren achter zal hebben gezeten.
Alweer een gedeelde concertervaring, alleen ik in Utrecht, een dag later :)
Dweezil gevangen in vaders strakke corset: hij kan niet anders dan schaapachtig kijken.
Ieder kent zijn of haar notenbrij, doen wat je moet doen, dan komt het goed.
De muziek van Frank is interessant genoeg om te blijven uitvoeren.
Na 2015 nog vele tientallen jaren, wat ik je brom!