Het is even reconstrueren maar mijn broer en ik, destijds 25 en 22, hadden de pluskaarten voor het concert van het Herbie Hancock Trio, in de luxe Prins Willem Alexander-zaal van het congresgebouw met tot onze verrassing heerlijke pluche stoelen, gekocht om Michael Brecker live te zien. We hadden in de jazz de tenorsaxofoon ontdekt en luisterden toen veel, van Coltrane tot World Saxophone Quartet en we waren hevig fan van Brecker. Zijn soloplaat uit 1987 was fantastisch, en wie er verder nog in de band speelden maakte ons eigenlijk niet uit, dat mocht best Herbie Hancock zijn in plaats van Kenny Kirkland.
We hadden bij toeval gewoon perfecte plaatsen, in het midden, rij 3 of zo, en zaten daarmee voor ons gevoel bovenop de mannen, Hancock links op de vleugel en Brecker in het midden voor ons. Wat ik me herinner is dat het concert heel erg goed was, en verrassend genoeg waren ook de partijen van Hancock prachtig en zeker geen bijzaak; hier waren duidelijk twee Hele Groten aan het werk. De twee andere begeleiders staan me niet meer bij maar ik google dat dat Buster Williams en Al Foster waren, daar lag het ook al niet aan.
De nummers herinner ik me niet meer, het waren er volgens mij maar een paar waarbij -zo gaat dat in de jazz- beurtelings en royaal gesoleerd werd, en om en om een nummer van Hancock en -gelukkig- dan weer een nummer van Brecker dacht ik.
Na afloop gingen we met een zeer voldaan gevoel de zaal uit en waren toen eigenlijk wel klaar met de dag: beter werd het niet meer, en het kijkglas was vol. We zullen nog een paar biertjes gedaan hebben en uiteindelijk de bus naar huis opgezocht hebben.
Dat was het verhaal wel ongeveer. Het was een geweldig concert en een geweldige dag, die al was begonnen met een Miles Davis die te laat was voor het openingsconcert in de splinternieuwe Statenhal, maar opmerkelijk verhalen waren er verder niet, of het zou dat van die terugreis in de bus naar Breda moeten zijn: dat was een gezapig gezelschap van uitgetelde jazzfestivalgangers, waarbij één van de passagiers met weemoed vertelde over diezelfde terugreis van het jaar daarvoor, toen er twee gasten bij waren die de stemming er wel inhielden. Dat wisten wij zelf ook nog wel, maar daar hadden we deze keer geen puf meer voor, volledig uitgeput door Herbie en Michael.
