Wat mij verbaast is dat het openluchtconcert van The Common Linnets in Hertme maar niet uitverkocht raakte, terwijl een concert van Ilse doorgaans binnen een dag tot een extra voorstelling noopt. Er kunnen meer mensen in het theater dan in een doorsnee zaal, maar toch.
Daarom -omdat het kon en de kans op regen acceptabel- op de valreep toch gegaan. Het Metropool organiseert na een succesvolle start nu twee keer per jaar een dubbelavond en zo stonden hier vrijdag de Golden Earring (wel uitverkocht) en zaterdag The Common Linnets, wat ondanks de verwoede pogingen om het als een groep te presenteren voor de autochtone Tukker toch gewoon Ilse & band blijft. Waarbij er vrij absurd zelfs hier nog gegniffeld wordt om haar tongval.
In de doodgewone country-traditie spelen de Linnets nieuwgeschreven ouderwetse country waarbij er dus prima en mooi gezongen wordt en in de geest van Union Station geregeld hoofdrollen zijn weggelegd voor de meeste sidemen. Pedal steel (ik heb echt een zwak voor dit instrument), mandoline, banjo, dobro, 12-string guitar, het is er allemaal.. Het zorgt er voor dat dit concert ook veertig jaar geleden gegeven had kunnen zijn, waarbij ik niet weet of dat erg is.
Dat de country wel in de body zit maar niet in de mind bleek wel toen Ilse even alles vergat toen ze een meikever op JB’s schouder opmerkte. De band speelde zo goed mogelijk door maar Ilse vluchtte om maar zover mogelijk van het beest verwijderd te zijn (“ik ben gek op natuur maar het moet niet bewegen”). Dan blijkt de echte country in Rob Crosby te zitten, die het beest adequaat overmeesterde waarna er -zoekend naar de juiste toonsoort- weer verder gezongen kon worden met de afsluitende songfestivalkraker. Bij echte country verwacht ik een dochter des huizes die er niet voor terugdeinst even een kip van het erf te pakken voor de soep van vanavond, of de barbeque.
Wat Ilse mede ontwapenend maakt zijn haar verhalen over haar niet-aflatende strijd naar erkenning en de mogelijk onterechte bescheidenheid daarin. Over een ontmoeting met Jools Holland die misschien ooit wel tot een optreden zou kunnen gaan leiden in Later with… Ik denk dan: wie heeft hier nou Europese records gebroken met een nummer 2 songfestivalsong en hoe vet zou Jools het wel niet vinden om hun wel niet in zijn programma willen passen. Maar dat zie ik wellicht verkeerd, ik zal de laatste zijn om hierin te kunnen adviseren.
Anyway: het was mooi en leuk en naar verluid veel prettiger dan de naar binnen gerichte Golden Earring in het voller gepakte theater van de dag ervoor. In augustus volgen Racoon en BLØF, dat wordt een Zeeuws onderonsje.
