Nog niet zo lang geleden, of eigenlijk relatief al weer best lang geleden, was het een sensatie om via torrents alle muziek te downloaden die je maar kon verzinnen, en als het om lossless flac ging was het leuk om daar een op het gehoor niet van echt te onderscheiden CD-tje van te branden, om zo ook nog wat morele genoegdoening te krijgen van auteursrechtentoeslagen die op geheugencapaciteit zijn opgelegd; er moet immers wel wat te compenseren zijn. Alles van Monk, Alles van Ellington, Alles van Morrison, Alles van Hancock, Alle cantatas van Bach, dat werk. Eerst de schamele 128bps MP3-versies, later fluitend 320bps of dus lossless. Nachtje downloaden, avondje branden, hopla.
De meeste heb ik niet beluisterd, Alles blijkt veel te veel. Het hele oeuvre van Hancock is niet in één keer te waarderen, wellicht als je vanaf de jaren 60 om de paar jaar een plaat toevoegt wel, maar zo niet. De mate van waardering blijkt ook afhankelijk van de directe betaalde kosten: een LP die al enkele weken wordt aangekondigd en bij verschijnen wordt aangeschaft na een week kranten bezorgen is onmiskenbaar veel mooier dan de gedownloade complete werken.
Ik zit al een paar jaar aan de Spotify en vind daar praktisch alles wat ik zou willen, en veel meer. Legaal, betaald en ik heb de indruk dat de artiesten er ook aan verdienen, al lijken sommige genieën zich in hun hoogtijdagen teveel met muziek en te weinig met zaken en pensioen te hebben beziggehouden (lees: uitgebuit zijn door de machtige platenmaatschappijen).
Anyway: met slechts lichte spijt donder ik ze vandaag allemaal in de vuilnis; een vooruitziend producent had CD’s biologisch afbreekbaar gemaakt. Of heb ik daar al een verwijderingstoeslag voor betaald?