Vanuit de arme delen van onze eurozone druppelden deze week historische kiekjes binnen waaronder deze, die zowel antwoorden geeft als vragen oproept. Sinds enige tijd is fotodetective een bestaande aangelegenheid, dus we gaan er eens op los.
Het zou wel eens precies zaterdag 1 februari 1969 kunnen zijn geweest, een koude dag. Allereerst de gordijnen: een degelijke kwaliteit, een warme gelige kleur met prachtig bloemmotief, het verbaast me eigenlijk dat ze niet nog immer ergens voor ramen hangen, zó degelijk. Ik sluit niet uit dat ze hier gesloten waren terwijl het niet eens avond was, puur om controle over de fotobelichting te hebben, om het tegenlicht op deze bewolkte dag te beteugelen.
Op tafel prijken reeds de narcissen in de keulse vaas die vermoedelijk vandaag nog ergens met een zichtbaar gelijmd oor in een meterkast staat. Achter het gezelschap het zwartwit-televisietoestel met daarop de klok waarvan je het tempo kon beïnvloeden door met een pennetje de veer -bereikbaar achter gebogen schuifje op de achterzijde- naar believen strakker of minder strak aan kon spannen. Niet aankomen! Vader droeg weliswaar een horloge, maar voor de anderen was deze klok mogelijk van groot belang.
Ik besef nu dat huishoudelijke apparaten ook toen nogal technology driven waren, bij gebrek aan mogelijkheden natuurlijk. Er waren voor de 3 beschikbare zenders (2x Nederland en 1 x België) twee hele grote knoppen aan de zijkant nodig, die in een onbegrijpelijk configuratie tot de gewenste zender leidden, band en kanaal, zoiets (3 banden x 6 kanalen? 18 mogelijkheden waarvan 3 effectief?).
De luxe stoel met skai rugleuning en geel-okerig kussen tenslotte ging -met hulp van steeds grotere schroeven en het nodige vloeibaar hout- ook nog vele jaren mee, tot uiteindelijk echt niemand meer iets zinvols met het verchroomde frame kon verzinnen.
Dan het gezin. Het jarige jobje (1966) op schoot van zijn uiteraard rokende vader (1923) observeert mogelijk de man met de flitser (of waarschijnlijker was het met een schemerlamp), die ook de aandacht van de zus (1955) en vader heeft. Het lijkt mij niet logisch dat de twee op deze foto ontbrekende gezinsleden zich met het maken van de prent bezighielden, maar een plausibele verklaring dat zij niet op deze foto aanwezig zijn kan ik ook niet verzinnen.
De drie anderen hebben een uitgesproken ongelukkige timing, in deze seconde niet beseffend dat daar ruim 40 jaar later nog over gerept zou worden. Hoewel, uit de houding kun je misschien afleiden dat het de fotograaf is die wat voorbarig afdrukte. De oudste broer (1949) is zich nog aan het settelen, de andere (1960) bekijkt wellicht het ongewone effect van de schaduwen op de wand en de moeder (1925) is met de gedachten wellicht alweer bij veel praktischer zaken en vind het daarom eigenlijk wat jammer van de kostbare tijd en denkt aan de risico’s van het gesleep met de staande schemerlamp.
Verder gaat de aandacht natuurlijk naar de kniekousen, het voor een krukje wat kortje rokje en de ogenschijnlijk zelfgemaakte broek van de staande zoon en jurk van moeder.
En die brillen? Die zie je vandaag de dag gewoon weer.
De vraag: wat stond er eigenlijk ònder de televisie?
wel, ook toen al, de tafel aan de kant. kenden we naast okergeel ook nog een groengemêleerde periode? en die gordijnen hingen vast nog in een e-leur in de logeerkamer? tja en onder de televee…..
Okergeel wordt vanzelf groengemêleerd als je lang genoeg rookt, het lijkt me een andere interpretatie van dezelfde stof.
Okergeel werd soort van mosgroen omdat okergeel onherstelbaar versleten raakte en dus opnieuw bekleed werd. Zo kon het bankstel weer jáááren mee! Onder de tv een passende tv-tafel, lijkt me, met onderin ruimte voor bijvoorbeeld de radiobode, zodat je die altijd gemakkelijk kon vinden. De datum van dit afdrukje: 11-4-1969.
die datum 11-4-1969: zou het kunnen dat het rolletje van de vakantie (giethoorn(?) 1968 nog vol moest? want foto de grave kende nog geen real time natuurlijk. en ook, ik zie geen dagelijkse kloffies.
Tuurlijk moest het rolletje vol. Daarom vermeldde ik de datum van de print; ik weet niet wanneer de foto is genomen. Een klein jarig Jobje in het gezin kan best een goed excuus zijn geweest voor een plaatje, denk ik (en konden we ook ein-de-lijk die vakantiefoto’s eens te zien krijgen!).