Zonder Branford was het zeker minder druk geweest in het Enschedees Muziekcentrum, wat niet zegt dat het kwartet zelf niet leuk is. Integendeel, de 13 uitdagende composities werden fantastisch gespeeld door “the best saxophone quartet in the world” zoals Marsalis de mannen wat plichtmatig maar met veel respect noemde. Hij had een paar dagen gekregen om de stukken te oefenen, en ik heb hem op geen fout kunnen betrappen.
Met veel begrip voor de bezoekers was er aansluitend een bescheiden afterparty in de gang georganiseerd waar nog even een paar jazzkrakers werden gebracht met hulp van Joost van Schaik, Mike del Ferro en Ruud Ouwehand. Voor één nummer wisselde de bassist ogenschijnlijk ten faveure van ’s andermans CV, maar achteraf lijkt het me Rob Dirksen te zijn geweest, contrabassist van het concertgebouworkest; jazz en noten, het blijft lastig. Vanaf de balustrade speelde het kwartet tussendoor nog en na een gezamenlijk slot nam Branford knuffelend afscheid van de collega’s. Fijn concert.
Je ziet: ik had de camera thuis gelaten. Foutje.