Van het Aurelia had ik nog nooit gehoord en dat ligt niet helemaal aan hen. Maar als Branford (New Orleans, 1960) openbaar meedoet ben je serieus te nemen lijkt mij, dus is een ticket snel gekocht. Zeker als het niet alleen in Paradiso maar ook in Enschede gebeurt.
Branford is een held van me sinds ik van de tenorsax en daarmee de jazz ging genieten. Bebop op zijn Coltrane’s, Rollins’, Gordon’s en ook Brecker’s en Marsalis’, waarbij de laatste door zijn deelname aan de band van Sting en Buckshot Lefonque ook uit de lastige hokjes kwam. Bran heeft ook klassieke werken gespeeld, en kan dus alles aan. Ik zag hem ook wel vaker. Het lijkt daarboven nog een sympathieke jongen ook.
In de voornoemde jazz-ontluikingsfase vrat ik alles, maar ik moet nu erkennen dat ik de CD’s van het World Saxohone Quartet van David Murray c.s. al geruime tijd niet meer in de speler heb gehad. Daar maak ik thuis niemand meer blij mee, en mijzelf eigenlijk ook niet meer. Maar: “Het Aurelia is een inspiratiebron voor jonge musici over de gehele wereld” en al val ik daar niet precies onder: ik ga het waarderen.
