Het aankomend weekend staat in het teken van de reünie van mijn oude studentenflat. Via de digitale netwerken is het uiteindelijk gelukt de bijna voltallige bezetting uit binnen- en buitenland weer bij elkaar te krijgen, en voor de meesten is het na zo’n 25 jaar weer een eerste ontmoeting. Ik verwacht dat -kaal, grijs en buikig- de draad gewoon weer wordt opgepakt, en dan wordt het weer een bijzonder gezellig gebeuren.
Het universiteitsterrein is inmiddels bijna totaal vervangen, en daarmee is het architectonisch niet achteruitgegaan. Ik mag er graag rondlopen, denkend aan welke extra kansen ik destijds toch ook heb laten liggen. Toen een monitor nog uit kettingpapier bestond, en een (bas)gitaar gewoon uit de vloer werd gezaagd.