Goed, wereldgitarist Larry Carlton was dus in Hengelo. Ik hield rekening met een intiem concert in de zin van Ik ben d’r hoor, begin maar, maar de Jupiler zaal van ons Metropool bleek zowaar zeer behoorlijk gevuld. Ik constateerde veel bekende onbekenden, die ik ook eerder dit jaar bij Jan Akkerman al zag. In 1975 werden Carlton en Akkerman in de kranten steevast vergeleken, en daar is wat voor te zeggen.
Larry Carlton is de Geppetto van de elektrische gitaar, de allround ambachtsman die zijn vak verstaat. Een aardig staaltje was het Happy Birthday dat door een jarige in een toonsoort naar keuze mocht worden verzocht; het werd Bes en ook nog Bmin (er waren er twee “jarig”, tweede spreker doelde waarschijnlijk op de B-minor blues, maar die hint was slecht getimed), waarna Larry bedachtzaam aan het werk ging (“..so many choices..”) en het nummer in volle akkoorden speelde, Besmaj7sus4min2metverlaagde5en Fbas enzo, met ook nog een geraffineerde overgang naar de mineur. Larry is dol op harmonisch en subtiel.
Larry informeerde naar de gitaristen in het publiek, en was verguld van de relatieve diversiteit; hoewel ongeveer de helft zelf ook gitarist was, waren het niet louter meer “jonge gastjes met zwarte T-shirts zoals 30 jaar geleden”.
Larry speelde vooral en liefst onbekende nummers, maar erkende wel dat als je in het publiek stond je daar anders over dacht: (“Wanna play Layla?!”), om vervolgens even met Josie te koketteren. Die kwam later alsnog voorbij, saaier dan het origineel, maar destijds wel absurd geharmoniseerd door Larry zelf.
Larry’s trio bestond verder uit Gene Coye op drums en Travis Carlton op bass, waarbij me tijdens Josie duidelijk werd dat Keith Carlock strak en swingend wèl kan combineren, en dat dat niet vanzelfsprekend is.
De bas was niet fout maar ook weinig indrukwekkend. De sound was lekker vet, maar de creativiteit en techniek ontbraken goeddeels. Maar goed, dat hadden we vorige maand al gezien.
In deze triobezetting was het na zo’n anderhalf uur wel gezien en vrij abrupt was het dan ook gewoon klaar. Nog even de hit Room 335 als toegift, en nog een signeersessie in het Café, waarop ik -u inmiddels bekend- niet gewacht heb.