( Over Steely Dan, gisteren in de HMH Amsterdam)
Die gitaar is wat mij betreft echt wat bijzonders, ongewoon. Je bent meer van de toetsen, maar het harmonisch-melodische is universeel. Voor de grap, en ik kan er echt uren over praten merk ik- moet je eens kijken naar bijvoorbeeld de Kid Charlemagne solo (origineel Larry Carlton) en de Peg solo (origineel Jay Graydon).
The Royal Scam is De Gitaarplaat met de meer op het eerste gehoor blues-achtige zaken, gisteren werd Green Earrings en Kid Charlemagne gespeeld, je kent die vast van de Best Of. De eerste solo wordt door meer dan een enkeling beschouwd als De Beste Gitaarsolo aller tijden, en ik ga een heel eind mee. De tekstmelodie van het nummer geeft geen enkele aanleiding voor zo’n solo, creatief dus!
In 1996 of zo zijn we ook naar SD in Rotterdam geweest, en de lol was toen nog dat je de nummers die je kon dromen eindelijk ook eens live kon zien, en het was dus goed. Ik heb vandaag weer de liveregistratie uit dat jaar geluisterd, maar dat was vergeleken met gisteren gewoon slecht. De gitarist (Wayne Krantz) van toen had het overduidelijk niet begrepen, Jon nu duidelijk wel. De drummer van toen (Ricky Lawson) is natuurlijk niet slecht, maar Keith past veeel beter, veel strakker en toch groovy. Lekker man!
Ik kan je dit artikel aanbevelen ter lezing. Becker krijgt hier wat mij betreft teveel credits (dat moet natuurlijk ook), maar misschien mis ik iets; van Frank Zappa hadden we ook pas laat in de gaten dat hij zelf ook kon spelen.
Feit is volgens mij wel dat dat het geluid uit zijn gitaar voor geen enkel muziekinstrument of podium bedoeld kan zijn.
Feit is volgens mij wel dat dat het geluid uit zijn gitaar voor geen enkel muziekinstrument of podium bedoeld kan zijn.
Met de rest van de heren en dames is overigens ook helemaal niets mis, begrijp me niet verkeerd!
Muziekkrant Oor had vroeger (medio jaren 70) intrigerende lijstjes van favoriete muzikanten van bekende muzikanten. Iedere muzikant van enige betekenis had dan Steely Dan op 1 en Little Feat op 2, of andersom. De nummers 3-10 varieerden dan wel, en gaven eigenlijk wat meer bloot van de ziel van de muzikanten; zo goed als die eerste 2 werd toch niemand, maar overslaan kun je ze niet. Popmuziek was homogener destijds, met meer nadruk op muziek (Ik hoor net dat het Michael Jackson was die dit verpest heeft door de eerste videoclip te verzinnen). Stond geen van beide in de top-10, dan was de artiest ook niet interessant, fout.
Een grote groep mensen -waaronder broers- vond SD (mysterieus imago: geen interviews, geen concerten) echter ook helemaal niks. Knap, maar te gladjes en iets van “ja, zo kan ik het ook als ik onbeperkt in de studio kan knutselen met alle denkbare muzikanten overdubben enzovoorts”. Die mensen hebben wat mij betreft vanaf gisteravond dus definitief ongelijk, al werd dit tegendeel al met het verschijnen van Donald Fagens The Nightfly in 1982 al duidelijk.
Tenslotte is in dit kader Classic Albums: Aja nog een aanrader. Er wordt uitgelegd hoe het echt zit: je moet het nummer helemaal kennen, kunnen, snappen en dán begint het pas echt. “Beyond perfection”. Met een zwak voor harmonieën.
groet,
je oom