Bloggers begrijpen het: Wim de Bieslog is (voorlopig) gesloten. Je wilt jezelf bijna onontkoombaar herhalen als je jaar-na-jaar een dagelijks item maakt, en waar hij toch wel bij de eersten hoort zijn er op dit momenten miljoenen bloggers, waarvan ik er weinig (be)zoek.
Het doet me denken aan de schilder die al meer dan 40 jaar van maandag t/m vrijdag naar zijn atelier fietste om te schilderen en zich schuldig voelde toen hij een maandag vrij nam. Hij beseft nu dat er geen enkele reden is geweest om dat niet veel eerder te doen. Waarom doet een mens zoiets? Is dat Calvinisme?