Bloggers begrijpen het wel: Wim de Bieslog is (voorlopig) gesloten. Je gaat jezelf bijna onontkoombaar herhalen als je jaar-na-jaar een dagelijks item maakt, en waar hij toch wel bij de eersten hoort zijn er op dit momenten miljoenen bloggers, waarvan ik er weinig (be)zoek.
Van de hoofdredactie
Na ruim zes jaar een dagelijks weblog te hebben verzorgd voor de VPRO, denk ik dat de tijd is gekomen op zoek te gaan naar nieuwe ideeën.
Ik doe deze mededeling met pijn in het hart, want tot op de dag van vandaag heb ik Bieslog met het grootste plezier gemaakt.
Er ligt geen enkele externe aanleiding ten grondslag aan het besluit er voorlopig uit te stappen.
Bieslog wordt bezocht door een trouwe schare lezers en de VPRO wil graag doorgaan.
Ook ben ik niet uitgekeken op internet – juist nu is het medium in beweging en blijft het enerverend de ontwikkelingen te volgen.
Maar mijn gevoel ‘dat er iets moet gebeuren’ houdt aan.
Het bedenken van nieuwe plannen vraagt enige afstand en tijd. Die ga ik de komende maanden dus nemen.
Levert het denkwerk een spannend idee voor internet op, dan klop ik meteen aan bij de VPRO, zoals afgesproken.
(Het is dus ook goed mogelijk dat een vernieuwd Bieslog na de zomer gewoon doorgaat…)
Tot zover bedank ik de enthousiasmerende, tipgevende e-mailschrijvers, de onmisbare ondersteuning van correctrice Clara Legêne, de altijd beschikbare Gert-Jan Kuiper en Geert-Jan Strengholt van VPRO-Digitaal en vooral: de bezoekers, waarvan velen me mailden dat ze Bieslog op prijs stelden.
Samenvattend:
Bieslog is voorlopig gesloten, maar de hoofdredacteur blijft bezig met ‘wat zich aandient of in hem opkomt’.
U hoort van mij.
Wim de Bie
Het doet me denken aan de kunstschilder die al meer dan 40 jaar van maandag t/m vrijdag naar zijn atelier fietste om te schilderen en zich schuldig voelde toen hij een maandag vrij nam. Hij beseft nu dat er geen enkele reden is geweest om dat niet veel eerder te doen. Waarom doet een mens zoiets? Is dat Calvinisme?
