Lezers die minstens zo oud zijn als ik herinneren zich dit nog wel: als je geld naar iemand wilde overmaken deed je dat met een overschrijvingskaart, voorzien van ponsgaten voor de automatische verwerking. Helemaal tricky werd het als je geld van een bankrekening naar een girorekening of andersom moest zien te krijgen, dat moest via de Bankgirocentrale BV, die dat -profiterend van de rentedagen- verzorgde.
De originele overschrijvingskaart werd naar de ontvanger meegezonden, wat de mogelijkheid bood om de achterzijde ondanks het verzoek dat niet te doen royaal te beschrijven als ware het een ansichtkaart.
Zo kon je voor niks -de cent die je overmaakte kreeg je met het antwoord immers weer gewoon terug en port werd betaald- lekker corresponderen.
Iets later werden de geschreven omschrijvingen bij de overschrijving verwerkt, en kreeg je van de bankgirocentrale niet meer het origineel maar de verwerkte gegevens toegezonden. Optisch scannen en Optical Character Recognition waren er nog niet, dus in onze beleving zaten daar vrouwen (want die zijn accurater) onze berichten over te typen, wat ons bracht bij de ethische vraag of zij bv. spelfouten of zelf s schuttingtaal uit deze omschrijvingen zouden halen. Het antwoord hebben we nooit ontdekt, maar wel konden we lachen om de vertaling van de met opzet erg onduidelijk geschreven berichten.
Deze overschrijving van 20 november 1985 vergoedt waarschijnlijk een musicassette inclusief verzendkosten die opgenomen door een student te Enschede is gezonden aan een student te Rotterdam, maar zou in oorlogstijd ook best de uitstel van de invasie betekent kunnen hebben.