De publieke opinie vindt het allemaal maar erg lang duren. De Zwaluwstraat werd deze week uiteindelijk ook opgebroken, en de stenen die daar uit kwamen zijn klaargelegd om -ik veronderstel toch deze week- in de Kotmansweg hun nieuwe taak te gaan vervullen. Medio april is bijna voorbij, wij zijn er wel klaar meevoor.
De gemeente beloofde passende straatverlichting, recht doend aan de sfeer van de straat. Dat blijkt gewoon dezelfde verlichting als die in de omliggende straten werd toegepast. Zeg dat dan gewoon!
De contouren van de Nieuwe Kotmansweg worden langzaam zichtbaar. Brede stoep, met happen parkeerplaats daarin die het juist weer erg smal maken. Het lijkt nog onduidelijk waar de bomen terecht moeten komen, dus voorlopig wordt nog maar één zijde bestraat. Het is in elk geval al iets.
Gelukkig, er zijn misverstanden en onduidelijkheden. Triool is vervangen en spoelt lekker door, maar de herbestrating laat op zich wachten. “Weten niet wat we moeten”, aldus de bestraters. Het plan is mij duidelijk, in de eenrichtingsrichting bezien: Maar zo simpel is het natuurlijk niet.
De vaart zit er in, en verschillende huizen zijn al op een verse pijp aangesloten. Dat verschil is binnenshuis niet merkbaar trouwens. De weg ziet er uit alsof het nooit meer goed gaat komen, als je niet beter zou weten dan.
Om zo alles lekker bloot te kunnen leggen pompen we eerst al het water weg. Dat duurt even, en in de tussentijd kun je je indenken dat je in de jachthaven licht. Pokkepokkepokkepokke. De parkeermisère valt mee; is dan iedereen aan het skiën?
Nu de hoofdleiding redelijk succesvol is aangepakt is het tijd voor de zijtakken: de rioolvervanging en herinrichting van de Kotmansweg, Kwartelstraat en Zwaluwstraat. Zwaar verkeer rammelt iedereen die niet op skivakantie is ’s morgens vroeg uit bed, en met grof geweld wordt de straat ontsteend en ontboomd. Parkeren is vanzelfsprekend niet mogelijk, maar de voetpaden …
Ja, er is heel veel gebeurd sinds die memorabele sneeuwbuien van november 2005.
Een sympathiek en verstandig buurman heeft vandaag tenslotte de strijd tegen ALS verloren.
Er bleken toch nog eigen beelden. Het was hier gelukkig met een paar uur weer weg.
De knaloranje rozen in de buurt staan opvallend maar tegen beter weten in te wachten op wie er weer thuis zullen gaan komen. Ze vallen me dit jaar voor het eerst op, sterker gekleurd door eenzaamheid of door het aanstaand WK.
Buurman, zoals je ziet wordt alles keurig bijgehouden. Is er ook nog iets om je géén zorgen over te maken.
