HENGELO – De marktwerking is intussen uitgedenderd en binnenkort wordt het leegstaande pand hoek Mozartlaan/Beethovenlaan weer gevuld met … een Aldi. Het lijkt mij een levensvatbare keuze. Het schijnt dat Aldi goed onderhandeld heeft, waaronder meer parkeermogelijkheid -voor de vertrokken supermarkt nog verworpen- en de annexatie van ook dat laatste hoekje achterin.
In dat laatste hoekje zit sinds 1998 Cafetaria Twente Corner, althans: de huidige eigenaren werkten daar de laatste 22 jaar onafgebroken -maandags gesloten. Onversaagd, plichtsgetrouw, soms heel druk en soms heel rustig, altijd vriendelijk, vaak een praatje, soms ook niet. Bijna altijd gewoon met zijn tweetjes. Poetsen.
Ik zeg met maar gewoon: ze hebben zojuist hun deuren definitief gesloten. Door een toeval of door het lot gestuurd, liepen we vanavond langs de gesloten supermarkt en zagen de plannen van de Aldi aangeplakt, waarop inderdaad geen plaats meer voor een cafetaria. We besloten eens te gaan informeren en dan toch maar gelijk een patatje te scoren en troffen op de deur de sluiting aangekondigd voor 19 januari. Dat is vandaag.
Vroeger, zeg de periode 1992-1995, haalde we onze patat afwisselend bij de cafetaria van de Peca en, wanneer we bij opa waren, bij cafetaria de Noork. Dat was wel oké, maar om een niet meer te reproduceren reden, waarschijnlijk op een dag waarop de andere dicht was, kwamen we bij Twentecorner terecht en zijn daar nooit meer bij weggegaan. Zeer vriendelijke bediening, accurate verwerking van de bestellingen, en flinke porties. Ik meen dat er slechts één keer iets vergeten was bij de bestelling maar dat werd bij het eerstvolgende bezoek pro-actief alsnog gecorrigeerd. Als het warm was en de softijs-machine moest even bewegen kreeg je soms zomaar een ijsje tijdens het wachten.
De bestelling werd in een onleesbaar chineesachtig handschrift opgeschreven en leek me meer een geheugensteuntje voor de komende 10 minuten dan een notatie waar je een dag later nog iets van zou kunnen begrijpen.
We groeiden met elkaar op, onze kleine kinderen werden groot en gingen het huis uit, en die van hun ook. Vandaag was de familie, kinderen en kleinkinderen, aanwezig om dit gedenkwaardige moment met hun ouders mee te maken, Ze hadden zelf iets van de chinees gehaald. Zodra de laatste lading te bakken patatten, nog een kilootje of 3, op was zouden de deuren definitief dicht gaan. We kletsten nog wat, maakten duidelijk dat we het allemaal wel zouden gaan missen en we waren van de laatste bezoekers niet de enigen met weemoed. De stapel patatten slonk intussen gestaag.
Kwaliteit en geen gezeur, een professionele middenstander. Hij kan nu met pensioen maar wilde niet stoppen, zij moet eigenlijk nog 6 jaar, en eigenlijk zijn zo op deze manier netjes door de Aldi geholpen met de onvermijdelijke beslissing.
Voor het laatst dus de portie-pinda-mayo en de sitostick-pindasaus. Het einde van een tijdperk, ook voor ons.
We hopen dat ze nog minstens 22 jaar plezier mogen beleven met elkaar, wij gaan ons wel redden.