Het leven bestaat uit dilemma’s, de meeste onbelangrijk. Wat is trouwens belangrijk?
Blog, een altijd al ouderwets klinkende naam voor een column-achtige website waarop één of een aantal mensen met regelmaat wat publiceert over een gemeenschappelijk onderwerp of voor een bepaalde doelgroep. Ik begon dit hier in 2004, merkte de lol die het oplevert en ooit de “druk” die het kost, leerde de invloeden van gerelateerde platforms als facebook en Google+ en besefte dat dat allemaal alleen zin heeft als je wat te verkopen hebt. Clicks bijvoorbeeld, of gegevens. Of een lobby. Dat heb ik allemaal niet.
Uit balorigheid werd ik shirtsponsor van BWO zaterdag 2. Ik maak sinds 2004 foto’s van de voetbal, vooral ook omdat ik het leuk vind en het je wat te doen geeft tijdens die wekelijkse happening. Waarbij je tevens de ontwikkelingen van je zoon en de wereld daaromheen kunt volgen. In het begin waren het nog aandenkens (Minolta DiMAGE S304, 1600×1200, achteraf een vreselijke camera en al helemaal ongeschikt voor sport) maar vonden andere ouders het ook wel leuk dat te kunnen bekijken. Op www.feij.nl, Picasa webalbums, Google+ of wat dan ook. Je kreeg pas feedback wanneer je een week oversloeg of iemand zijn in het spel wat minder zichtbare kind niet in de reportage terug kon vinden. Men beseft niet hoeveel werk het is om ruwe foto’s tot een leuk plaatje te maken. Ik vind dat vaak leuk werk, vrijwillig, vrijblijvend, wanneer ik het wil.
Het is een feit: het is erg leuk om complimenten te ontvangen, zeker als je de getrooste moeite ervoor in ogenschouw neemt (lekker ouderwets uitdrukking weer). Soms heb je geluk met een paar mooie foto’s waar je zelf van geniet maar meestal moet je het van blije kijkers hebben die hun kind of inmiddels zichzelf leuk terugzien. Leuk, lief of stoer, een leuke scene alleen levert immers lang niet altijd een leuke foto.
Telefoons met camera’s kwamen, een goed moment kan zomaar gevangen worden, en dan doet het er minder toe of het technisch wel helemaal in orde is. Deze telefoons zijn -gelukkig- niet in staat om een fatsoenlijke sportfoto te maken, dus is er nog steeds plaats voor echte foto’s. Semi-professionele foto’s van amateurvoetbal, dat is leuk toch? Wat is de essentie? Korte sluitertijden en veel millimeters, een combinatie die veel euro’s kost, en een beetje selecteren, rechtzetten, opfleuren en uitsnijden in Lightroom, de ene keer gewoontjes, de andere keer creatief, of vierkant, of staand, whatever.
Je krijgt geleidelijk gevoel voor wat interessant is, gokt op de juiste positie voor de specifieke wedstrijd, je maakt veel extra foto’s omdat er in de actie veel gebeurt en je nooit weet waar het toe gaat leiden. Je begint vlak voor de actie en eindigt erná. De wedstrijd van gisteren: 288 foto’s. Gedurende de wedstrijd zie je soms een thema ontstaan; alles telt mee: de zon, de kleur van de shirts van de tegenstander, natuur op de achtergrond, publiek, interim spelers, of er een voorpagina, feestgids of deur gevuld moet worden. En soms is het gewoon leuk voor het archief.
Het is fijn wanneer deze en andere foto’s op de een of andere manier nut hebben, het maximaal haalbare is dan dat ze bekeken worden en leuk gevonden worden, een beetje zoals op die langdradige avonden met vakantiedia’s. Geld hoef ik er niet mee te verdienen en dat is ook niet te doen. Als je de foto’s dus ergens publiceert waar alleen de betrokkenen bij kunnen is dat okay, maar het sluit de kans op toevallige ontdekkers uit. Vandaar dat voor de voetbal recent werd aangesloten op Instagram @bwozaterdag2, waarin de spelers de foto’s in hun netwerk kunnen delen en anderen ze leuk kunnen vinden, precies wat de bedoeling is. Het promoot daarmee ook het team uiteraard, en de spelers, en de club. De ♥︎ waardering is zo laagdrempelig en dus oppervlakkig dat je er ook niet al te veel aan mag ontlenen, maar dat dopamine-effect of zo is er niettemin. En net als alles in de huidige digitale wereld is het effect binnen een paar uur weer helemaal uitgewerkt, maar goed, het was er dan toch even.
Omdat het account niet echt persoonlijk is, zelf geen andere accounts volgt maar puur een publicatieplatform is, zie ik zelf geen ernstige privacy-bezwaren, en die community van volgers was door facebook toch al netjes aan elkaar geknoopt.
De Instagram app zelf is overigens wel een naar dingetje dat veel te veel registreert. Ik zag dat de webversie identiek is, maar ongetwijfeld minder toegang tot je telefoon heeft. Met meerdere accounts is de app echter wel weer handig. Ik heb toegang tot locatie enz nog steeds uitgeschakeld, mag daarom dus geen Stories maken, maar daar ga ik mee leren leven.
Dit @bwozaterdag2 biedt natuurlijk geen podium voor mijn andere foto’s, vandaar dat ik tevens het afgeschermde Instagram-account @peterfeij heb aangemaakt, waarin we toch plaatjes met een geselecteerd gezelschap kunnen delen en wederom ♡ kunt verzamelen. Geselecteerd gezelschap, dus in deze groep geen enkele noodzaak om kritisch te zijn of willen zijn, het is eigenlijk een halfopen Whatsapp-groep met plaatjes. Het blijkt toch ook weer een soort mini-facebook en al snel sijpelt er reclame binnen..
Een foto als deze zou daar geplaatst kunnen worden en het is ook leuk om dergelijke stories van anderen te zien.
Maar: wanneer je dan weer eens ouderwets een concert met camera bijwoont, wil je wanneer je tevreden met het resultaat bent (essentie naast oog voor je onderwerp en belichting: lichtsterkte en hoge ISO’s, gezichtspunten die anderen niet kiezen (=uitgesloten)) is het ook leuk om die met de wereld te delen, gebruikmakend van de hashtags. Google doet wel zijn best maar het aantal bezoekers dat zelf feij.nl weet te vinden is beperkt. De foto’s moeten naar de belangstellenden gepusht worden, lekker irritant. Om het bij zoveel mogelijk mensen onder de aandacht te brengen in de veronderstelling dat iemand daar toch op zit te wachten. Dan kom je op de route terecht waarvoor deze platforms bedoeld zijn: marketing en promotie, en dan heb je aan een afgeschermd account natuurlijk niks.
Daarom, het kost niks meer, nog een publiek Instagram account @feijpuntnl waarop (alleen) de beste foto’s van algemeen nut gepubliceerd kunnen worden. Met als maximaal haalbaar effect veel ♡, wellicht een vermelding op een facebook van de betreffende artiest of een vrijkaartje of backstage access. Maar waarschijnlijker ongeveer 50 volgers en verder helemaal niks. En ondertussen wel voldoende data voor facebook om interessant te worden. Vervelend vond ik al dat er na het opgeven van mijn telefoonnummer voor de two-factor-authentication er direct allerlei accounts worden gesuggereerd, klaarblijkelijk van mensen die mij in hun contactenlijst hebben staan en die wél met facebook hebben gedeeld; ik begrijp die mensen niet.
Ik sluit niet uit dat het allemaal van korte duur gaat zijn.
Er moest íets op het voetbalshirt staan, waarvoor ik uiteindelijk feij.nl koos als makkelijk te verwijzen antwoord op de vraag “waar komen die foto’s te staan?” Inmiddels lijkt het heuse marketing te worden. Voor de gein.
Wat ben ik blij dat het maar een hobby voor me is en ik er mijn geld niet mee hoef te verdienen. Volg me hier en op @feijpuntnl.