Je kunt je oprecht verbazen over de enorme opslagcapaciteit van ons eigen geheugen. Een korte blik op een minuscuul fotootje (bv. een zwartwit groepsfoto met 50 personen van zo’n 3 x 6 cm) activeert onmiddellijk de juiste associaties en plaats, jaar, aanleiding, en wat er daarvoor en daarna verder gebeurd is komen moeiteloos naar boven vanuit de opslag van een 92-jarige. Het gaat dus niet om de hoeveelheid foto’s, noch om de kwaliteit ervan, hoewel dat laatste het voor hen die er toen niet bij waren wel veel leuker maakt.
Of deze dan: die Henk toch! Gauw een foto van maken, láchen!
Niet bepaald gestoken, maar toch zien we een hoop. Een stukje skyline, een braakliggend terrein, een buitenkraantje waar je tegenwoordig als kind je hoofd aan kunt stoten en een tuindeur met enkel glas en stopverf in de plamuur. Een rokende schoorsteen doet winter vermoeden. Het is eigenlijk niet eens duidelijk of Henk hier als in een homevideo is omgevallen met de emmer waar hij in klom, of dat hij gewoon gebiologeerd op zijn hurken achter de zinken emmer zit. Dat laatste zal geen aanleiding zijn geweest voor een foto-opname, lijkt mij.
