Meningen zijn de ziekte van deze tijd, vindt Herman Finkers in TC Tubantia. “Op de radio hoor je een nieuwsitem en meteen daarna de vraag ‘Wat vindt u?’ Het schiet geen meter op. In Nederland willen we heel graag iets vinden voordat we iets weten”.
In heel Nederland? Nee hoor, hier bijvoorbeeld niet. Ik heb geen mening of ik moet er al heel veel verstand van hebben. Het verschijnsel van de meningen is -daar komt-ie dan- volledig en uitsluitend de schuld van de media. Of het ergens in de opleiding Journalistiek zit of dat het is door de oppervlakkigheid eigenlijk nog de enige vraag die je zonder kennis van zaken altijd kunt stellen: “en wat vindt u daar van?”, ik heb het waarom nooit begrepen.
Het is inderdaad bijna niet anders. Een minister of kamerlid roept wat en nog voordat goed en wel duidelijk is wat het vaak best genuanceerde en goed bedoelde voorstel behelst worden vriend en liefst vooral vijand benaderd met wat zij precies van “het voorstel” vindt.
Of vanochtend, toen het gepopulariseerde Radio1journaal geconfronteerd werd met het overlijden van popartiest David Bowie. De bijbehorende vragen waren al snel beantwoord: hoe oud was hij, was hij ziek, en voor de jongeren die per ongeluk op RadioNPO 1 beland waren nog even een indicatie van zijn grootste hits. Als je het echt helemaal compleet wil maken is het gebruikelijk om nog iemand uit zijn mentale nabijheid te bellen waarbij we natuurlijk al snel aan Leo Blokhuis denken, voor een duiding van ’s mans importantie. Maar nee: in de lichte paniek die ontstond door dit onaangekondigd overlijden werd bij voortduring verzekerd dat we natuurlijk de rest van de uitzending op de hoogte zouden worden gehouden van de reacties in de wereld op dit overlijden.
Natuurlijk: “Wat vindt u van het overlijden van David Bowie?”