Volgens een eigen interview van ons tabloid heeft Michael Landau bij Steve Lukather in de klas gezeten, en speelden ze veel met elkaar. Dat wist ik niet. Ook niet dat hij op wel 600 platen heeft meegespeeld. Maar ik ken er wel een bosje. En al staat-ie opvallend op zijn CV, met Miles Davis heeft hij nooit gespeeld. Zelf is hij nog wel content met de dingen die hij bij Joni Mitchell deed, en wij ook.
Opvallend is dat de man en zijn band wars is van show. Hier staat een muzikant, hij maakt muziek en daar kun je naar luisteren. Kijken hoeft niet, maar stoort hem niet. Meestentijds heeft hij de ogen dicht en van contact met de zaal is weinig sprake.
Grappig is steeds de reactie op de stilte na zijn aankondiging. “This next song is from my new album“. Geen reactie. Slechts weinigen kennen zijn soloplaten, nog minder kennen daarvan de titels en helemaal niemand ontsteekt in spontaan applaus bij zo’n aankondiging, zoals een publiek juicht bij de eerste noten van een Sound of Silence. Een ironisch “Thank you” is vervolgens Michael’s antwoord op deze stilte.
De man speelt prachtig en erg gemakkelijk gitaar (Suhr en Fender), van swingend picking, jazz klassiekers tot ècht stevige hardrock, alles kwam zeer overtuigend voorbij.